Sztuka jest dla mnie formą poznania i służy opowiadaniu o fascynacjach i niepokojach z niej płynących. Krążą one przede wszystkim wokół natury istnienia człowieka. Za ich fundament uważam permanentne konfrontacje z nieznanym (szczególnie śmiercią i absolutem) i tęsknotę za prawdą (będącą odpowiedzią na nie). 

W swoich poszukiwaniach często spoglądam w stronę przestrzeni kosmicznej, ze względu na jej nieprzenikniony potencjał pojęciowy i skalę. Warsztatowo natomiast balansuję na krawędzi figuracji i abstrakcji ze względu na archetypiczny charakter podejmowanych zagadnień. Przede wszystkim skupiam swą uwagę na materii, ruchu, ekspresji i relatywizmie przedstawień. Ważniejszy jest dla mnie uniwersalny wydźwięk kompozycji niż jej odwołania do konkretnego miejsca lub wydarzenia. Ustawicznie poszukuję sposobu na uchwycenie piękna, podniosłości i transcendentnej ulotności, które traktuję jako znamiona dzieła absolutnego (doskonałego). Żeby w zwięzły sposób określić zakres i charakter swych rozważań ukułem termin SACRAHORYZM zlepek słów sacrum (łac. święty) i hora (łac. chwila). 

W pracy niezwykle istotny jest dla mnie warsztat, szczerość i suwerenność wypowiedzi. Parametry te, poddaję ustawicznym próbom i „przeciążeniom”. Jestem otwarty na przypadek i intuicję, które traktuję jak ukrytą szansę świadomego działania i źródło bezcennych doświadczeń. Ze względu na mnogość rozwiązań i nieodpartą potrzebę wyczerpania tematu pracuję cyklicznie seriami prac. Każdy z podnoszonych przeze mnie problemów uwodzi mnie bogactwem swej natury, która rozkwita w akcie tworzenia. Najbliższy jest mi rysunek i techniki metalowe grafiki artystycznej. Obydwa media zazębiają się oferując przy tym niezwykłe bogactwo środków wyrazu. 

Bardzo często iskrą inspiracji jest dla mnie muzyka, która wyostrza wrażliwość oraz poezja otwierająca myślenie… jednak ponad wszystko niebo pełne gwiazd, które swą skalą zmienia ogniskową z chaosu codzienności na absolut.

Sebastian Łubiński